สัตว์ที่หายใจทางผิวหนัง
สัตว์ที่หายใจทางผิวหนัง เป็นสัตว์ที่ไม่มีปอดหรือใช้ปอดในการหายใจ แต่ใช้ผิวหนังในการแลกเปลี่ยนก๊าซระหว่างร่างกายกับสิ่งแวดล้อม สัตว์ที่หายใจทางผิวหนังส่วนใหญ่เป็นสัตว์น้ำที่อยู่บริเวณผิวน้ำหรือบริเวณน้ำที่มีออกซิเจนละลายสูง เช่น ปลากะพง ปลานิล ปลาม้า ปลาไหล ปลาหมึก หอยทาก ทากทะเล กบ คางคก เป็นต้น ผิวหนังของสัตว์ที่หายใจทางผิวหนังมีลักษณะบางและเรียบ มีเส้นเลือดฝอยจำนวนมากกระจายอยู่ทั่วผิวหนัง เส้นเลือดฝอยเหล่านี้ทำหน้าที่แลกเปลี่ยนก๊าซระหว่างเลือดกับสิ่งแวดล้อม สัตว์ที่หายใจทางผิวหนังจะหายใจได้ดีขึ้นเมื่อผิวหนังเปียกชื้น เพราะจะทำให้เส้นเลือดฝอยขยายตัวและเพิ่มความสามารถในการแลกเปลี่ยนก๊าซ สัตว์ที่หายใจทางผิวหนังมีข้อจำกัดในการดำรงชีวิต เนื่องจากต้องการสภาพแวดล้อมที่มีออกซิเจนละลายสูง หากสภาพแวดล้อมขาดออกซิเจน สัตว์เหล่านี้จะไม่สามารถหายใจได้และจะตายในที่สุด สัตว์ที่หายใจทางผิวหนังมีความสำคัญต่อระบบนิเวศ โดยทำหน้าที่เป็นผู้ผลิต ผู้บริโภค และตัวย่อยสลาย สัตว์ผู้ผลิต เช่น สาหร่าย ทำหน้าที่ผลิตอาหารให้กับสัตว์ผู้บริโภค สัตว์ผู้บริโภค เช่น สัตว์กินพืช สัตว์กินเนื้อ และสัตว์กินทั้งพืชและสัตว์...